Thursday, January 14, 2010

ഒരു കല്യാണത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മയ്ക്ക്

കോളേജ് ജീവിതം. അതെത്ര മനോഹരമായ ഒരു കാലഘട്ടമാണ്. ഓര്‍മ്മയില്‍ മയില്‍പ്പീലിപോലെ സൂക്ഷിച്ചുവയ്ക്കാനായി നിറമേഴുന്ന എത്രയെത്ര മധുരസംഭവങ്ങള്‍. ചിലവ അത്യന്തം രസകരമായിട്ടുള്ളതാണെങ്കില്‍ മറ്റു ചിലത് ഓര്‍ക്കുവാന്‍ പോലും ഇഷ്ടപ്പെടാത്തതായിരിക്കും.

ഞാന്‍ പഠിച്ചത് ചരിത്രമുറങ്ങുന്ന ശിവഗിരിക്കുന്നുകളില്‍ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ശ്രീനാരായണ കോളേജിലായിരുന്നു.1993-95 കാലഘട്ടം. ആദ്യമായി കാമ്പസ്സിനകത്തു കാലുകുത്തിയപ്പോള്‍ സത്യത്തില്‍ മനസ്സുനിറയെ ഭയമായിരുന്നു. ഒരു പുതിയ ലോകം പുതിയ കൂട്ടുകാര്‍ .എന്തായിരിക്കും നടക്കുക.കാമ്പസ്സിനുള്ളിലാവട്ടെ എവിടെനോക്കിയാലും നാനാവര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ വാരിവിതറിയതുപോലെ സുന്ദരികളും സുന്ദരമ്മാരും മാത്രം. പൂത്തുലഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്ന കൊന്നമരച്ചുവട്ടില്‍ മനസ്സുപങ്കുവയ്ക്കുന്ന ഒന്നു രണ്ട് കമിതാക്കളെ കൊതിയോടെയാണു നോക്കിയത്. ആണും പെണ്ണും ഒറ്റക്കും കൂട്ടമായും കലപിലാ വര്‍ത്തമാനം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് നടക്കുന്നത് അത്ഭുതത്തോടെയാണു ഞാന്‍ നോക്കിക്കണ്ടത്. സ്കൂളില്‍ പെണ്‍കുട്ടികളോട് ഒന്നു മിണ്ടിപ്പോയാല്‍, ഒന്നു നോക്കിപ്പോയാല്‍ ഹൊ ചിന്തിക്കുവാന്‍ പോലും മേല.ഇവിടെ ഇത്രക്കു സ്വാതന്ത്ര്യമോ.

ആദ്യദിനം ക്ലാസ്സൊന്നുമില്ലായിരുന്നു.വെറും പരിചയപ്പെടല്‍ മാത്രം. പ്രൊഫസ്സര്‍ അറ്റെന്‍ഡന്‍സ് എടുത്തുകഴിഞ്ഞയുടന്‍ സീനിയര്‍ ചേട്ടമ്മാര്‍ എത്തി. എല്ലാപേരെയും വളരെ വിശദമായി പരിചയപ്പെട്ടു.എത്ര മനോഹരമായ ഒരു ദിവസം.

ഇനി കോളേജിലേക്കേയില്ല എന്നു മനസ്സിലുറപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് വീട്ടിലേക്കു മടങിയതു. അന്നു പനിയും പിടിച്ചു. പിന്നെ പതിയെ പതിയെ ഞാനും ആ മാസ്മരലോകത്തേക്കു,ആ ബഹളങ്ങളിലേക്കു അറിയാതെ പെട്ടുപോവുകയായിരുന്നു.ഇത്രയും നാളും യാതൊരുവിധ സ്വതന്ത്ര്യവുമില്ലാതെ മാഷിന്റെ കയ്യിലിരിക്കുന്ന ചൂരലിനെ പേടിയോടുകൂടി നോക്കിക്കൊണ്ട് വിരണ്ടുകഴിഞ്ഞിരുന്ന ഒരു പതിനാറുകാരന്‍ പെട്ടന്ന്‍ സര്‍വ്വസ്വാതന്ത്രങ്ങളുടെയും മധ്യത്തിലേക്ക് വീണപ്പോള്‍ ആകെ ഒരമ്പരപ്പായിരുന്നു. പിന്നെ ഞാനും അതാസ്വദിക്കുവാന്‍ തുടങി.

കോളേജിലെ എന്റെ അടുത്ത കൂട്ടുകാര്‍ ബിജു,സെന്തില്‍, കണ്ണന്‍,രാജേഷ് തുടങിയവരായിരുന്നു. ചുരുക്കം ചില പെണ്‍സുഹൃത്തുക്കളുമുണ്ടായിരുന്നു.മിക്ക ദിവസവും സമരമായിരുന്നതിനാല്‍ കറങിനടക്കുന്നതിനോ സിനിമക്കു പോകുന്നതിനോ ഒരു തടസ്സവുമില്ലായിരുന്നു.

കോളേജില്‍ നിന്നും അല്‍പ്പം മാറിയാണ് പ്രസിദ്ധമായ ശിവഗിരിമഠം. ആഴ്ചയില്‍ ഒരു നാലു കല്യാണമെങ്കിലും നടക്കുന്നിടം.പലപ്പോഴും ഞങ്ങള്‍ ആ കല്യാണങ്ങളില്‍ പങ്കുകൊണ്ടിട്ടുണ്ട്.എല്ലാപേരും നമ്മുടെ സഹോദരീസഹോദരമ്മാരാണല്ലോ.ഒരു നൂറുപേര്‍ക്കെങ്കിലുമുള്ള സദ്യ അധികമായിട്ടുണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ടാവും. അവര്‍ക്കറിയാം നിരവധി ക്ഷണിക്കപ്പെടാത്ത സഹോദരമ്മാര്‍ അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്യാനുണ്ടാവുമെന്ന്‍.

ഒരു ദിവസം പതിവുപോലെ ഞങ്ങള്‍ ഒരു സഹോദരിയുടെ വിവാഹത്തില്‍ പങ്കുകൊള്ളുകയായിരുന്നു. നല്ല ഗംഭീരന്‍ സദ്യ. പതിവുപൊലെ ആദ്യ പന്തിയില്‍ തന്നെ നമ്മല്‍ ഇടം പിടിച്ചു.വളരെ വിശാലമായിട്ടങ്ങനെ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ അടുത്തിരുന്ന ഒരണ്ണന്‍ വളരെ പതിയെ ഇങ്ങനെ ചോദിച്ചു.

"നിങ്ങള്‍ക്ക് ഡെയ്ലി ഇങ്ങനെവന്നു വിളിക്കാത്ത കല്യാണമുണ്ണുവാന്‍ നാണമാവില്ലേ"

വായിലേക്കുകൊണ്ടുപോയ ചോറുരുള അതേപോലെ ഇലയിലേക്കു വീണുപോയി. അതീവദയനീയമായി അയാളെ നോക്കിയ ഞങ്ങളോടായി അയാള്‍ പറഞ്ഞു.

"ഇതില്‍ നാണിക്കാനൊന്നുമില്ല. ഞാനും സ്ഥിരം വരുന്നയാളാ.എന്നും നിങ്ങളെ കാണാറുണ്ട്.അതുകൊണ്ട് വെറുതേ ചോദിച്ചതാ."




പിന്നെ അതുപോലെ എത്രയെത്ര അനുഭവങ്ങള്‍..........

5 comments:

  1. കൊള്ളാം മാഷേ,

    ഈ ബ്ലൊഗിലും നോക്കുമല്ലോ..
    ജോയിന്‍ ചെയ്യുമല്ലോ..!!
    പരസ്പര കൂട്ടായ്മ നല്ലതല്ലേ..!!

    http://tomskonumadam.blogspot.com/

    http://entemalayalam1.blogspot.com/

    ReplyDelete
  2. ഹഹഹ നാണമില്ല അല്ലേ രണ്ടാള്‍ക്കും !!! insteresting ...!!!

    ReplyDelete
  3. ഹ ഹ. അത് കലക്കി. അണ്ണന്‍ ആളു പുലി തന്നെ.

    ReplyDelete
  4. അതു കലക്കി ട്ടൊ .............

    ReplyDelete